Leendert Saarloos, een legendarische naam in de kynologie

De naam Max von Stephanitz is voor altijd verbonden aan de Duitse herder. De Schapendoes is zonder P.M.C. Toepoel ondenkbaar. Een andere legendarische naam in de geschiedenis van rashonden is Leendert Saarloos (1884-1969). Hij was de schepper van het mooiste hondenras van Nederlandse bodem. Europese Wolfhonden, zo noemde deze koppige doorzetter zijn populatie. Zijn honden kwamen voort uit kruisingen tussen een Duitse herder en een Europese wolvin. De naam Saarlooswolfhond zou pas na zijn dood toegekend worden als postuum eerbetoon. Saarloos, geboren en getogen in Dordrecht, was lange tijd scheepskok, maar zijn aangeboren doofheid hield hem ten slotte aan de wal. Midden jaren 20 van de vorige eeuw kruiste Leendert Saarloos verschillende diersoorten zoals hazen met konijnen en tamme met wilde duiven. Begin jaren dertig kruiste hij een wolvin met een Duitse herder: het begin van een moeizaam pad op weg naar een nieuw hondenras. Lees hieronder het ontstaan van de Saarlooswolfhond.

Politiehond


De Saarlooswolfhond is nu een ideale gezinshond, maar dat stond Leendert Saarloos niet voor ogen toen hij begon met zijn fokexperiment. Hij wilde gezonde en mentaal stabiele politiehonden fokken. De Duitse herder, vond hij, was te nerveus geworden voor die taak en hij wilde de rust, de kracht en het uithoudingsvermogen van de wolf in dat ras terugfokken. Daarom paarde Saarloos een Duitse herderreu, genaamd Gerard von Transrhenum, aan een Europese wolvin die hij Fleur noemde en die hij uit Diergaarde Blijdorp had verkregen.

 

Geen succes


Saarloos paste een strenge selectie toe om zijn honden af te richten tot politiehond, maar het werd geen succes. Zijn wolfhonden misten de aanvalsdrift van de Duitse herder. Door het overheersende vluchtinstinct van de wolf namen ze het hazenpad bij het minste of geringste ‘gevaar.’

Afwijzing


Op advies van de geneticus dr. A.L. Hagedoorn probeerde Saarloos uit zijn populatie een nieuw Nederlands hondenras te fokken. Veel te vroeg, in 1942, slechts 10 jaar na het begin van zijn fokexperiment, diende hij een aanvraag in bij de Raad van Beheer om zijn honden als nieuw ras erkend te krijgen. De aanvraag werd afgewezen. De honden vertoonden te weinig homogeniteit en van dienstbaarheid was nauwelijks sprake. Leendert Saarloos begon daarop nog strenger dan voorheen zijn honden op dienstbaarheid te selecteren.

 

Blindengeleidehond


In de Tweede Wereldoorlog kwam hij er toevallig achter dat zijn wolfhonden – door hun vriendelijke en voorzichtige aard – goed konden worden afgericht tot blindengeleidehond.

 

 

Hij zette daarna een bloeiende opleidingsschool op voor blindengeleidehonden. Zijn hondenpopulatie noemde hij voortaan Europese Wolfhonden.

Meer wolvenbloed


Saarloos heeft tussen 1936 en 1963 minstens vier en waarschijnlijk vijf wolvinnen ingezet om inteelt tegen te gaan. Later probeerde hij het ras meer te homogeniseren. Hij was zich zeer bewust van de schoonheid van zijn honden, maar dat was uiteindelijk voor hem van minder belang: “Mooi worden ze toch wel.”

 

Erkenning als rashond


Saarloos overleed in 1969. Het doek dreigde definitief te vallen voor de Europese Wolfhond.

 

 

De Saarlooswolfhond


Om de populatie te redden, besloot een aantal liefhebbers, waaronder de heer G. de Josselin de Jong en mevrouw A. Brooijmans, Saarloos’ erfenis voor te dragen voor erkenning als rashond. Op 5 juli 1975 kwam die erkenning waarbij de Raad van Beheer – ter ere van Leendert Saarloos –  aan het ras de naam Saarlooswolfhond toekende.

 

Bron: www.avls.nl